Ik sta in de oude legeroverall van exgenoot op een ladder. Het bijna 40-jaar oude kruis van evenzo oude overall, vol verfvlekken van vele eerdere verfklussen, hangt bijna op mijn knieën. Het is tegen achten en de september ochtendzon piept net tussen de bomen door. De spinnenwebben glinsteren in de zonnestralen op deze heldere nazomerdag en de eerste laag Gelders Blauw op de regenpijpen is droog genoeg om een tweede lik te ontvangen. Ik ben al een paar uur wakker en kan eindelijk aan de slag nu de ochtenddauw wegtrekt.
Zo begint een willekeurige dag in mijn leven en het gaat verder van hot naar haar, letterlijk van hier naar daar. Van mijn werkplek naar mijn 90-jarige moeder met 2 leeftijdgenoten die ik eerst thuis ophaalde, van pr werk, mailen, een aantal behandelingen geven en de oudere dames ook weer netjes thuis afleveren. Boodschappen doen op weg naar huis, een on-line workshop volgen en in de vijf-minuten-pauze snel de was weer binnenhalen. Pas na 19.00 uur, nadat het avondeten bereid en genuttigd is en het meeste opgeruimd, komt het eerste moment van ontspanning; even uitpuffen. Of eigenlijk niet, want ik zit nu deze blog te schrijven en dat telt stiekem ook als bezig zijn.
Je lichaam spreekt
Ik heb het geluk dat ik gezond en energiek ben. En toch… einde middag voelde ik een bekende spanning tussen nek en schouders opkomen. Dat is, weet ik na jaren ervaring, een waarschuwingsteken van mijn lichaam. Een duidelijk signaal om te dimmen.
Het verschil met vroeger is dat ik er nu naar luister.
Diep van binnen weet ik dat ik al eerder mijn grenzen overschreden heb. Nek en schouders geven aan dat ik niet alléén vandaag erg actief was. Ze schreeuwen: “Dimmen, mens!”.
Bekende valkuil
Ik herken de valkuil van mijn cliënten. Als iemand uitgeput bij mij komt en zich na een reeks energiebehandelingen steeds levenslustiger gaat voelen, waarschuw ik steevast: “Kijk uit dat je niet weer teveel hooi op je vork gaat nemen nu je meer energie krijgt, dat is hoogstwaarschijnlijk de reden dat je in eerste instantie oververmoeid raakte”.
Ik weet dat als ik nú niet luister naar de signalen van mijn lichaam, ik een andere, duidelijkere waarschuwing krijg. Dat wil ik absoluut voor zijn.
Dus ik luister naar mijn lichaam én naar mijn eigen, wijze advies 🙂 en neem straks time-out voordat ik bijtijds mijn bed induik. Ik neem me meteen voor mijn tempo en activiteiten wat terug te draaien.
Dit werkt steevast – ik heb al heel wat jaren geen spanningshoofdpijnen meer.